کد مطلب:28779 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:106
امّا بعد؛ همانا نافرمانی موجب حسرت است و پشیمانی در پی دارد. من درباره این دو داور و این حكمیّت، فرمانم را به شما ابلاغ كردم و رأیم را با شما در میان نهادم. "ای كاش از رأیِ قَصیر پیروی می كردند".[1] امّا شما سر باز زدید و به خواست خود عمل كردید. پس [ كار] من و شما مصداق سخن آن شاعر هوازِن است: من در مُنعرَج اللّوی رأی خود را با شما در میان نهادم ولی شما در چاشتگاه روز دیگر به فایده آن آگاه شدید. هلا كه این دو مردی كه شما به داوری شان برگزیدید، به راستی حكم قرآن را پشت سر افكندند و آنچه را قرآن میرانده، زنده داشتند و هر یك از آن دو، بی هیچ هدایتی از سوی خداوند، از خواهش نَفْس خویش پیروی كرد. پس بدون داشتن حجّت روشن و سنّتِ از پیش رفته، داوری كردند و در داوری شان به اختلاف افتادند و هیچ یك ره نیافتند. پس خداوند و پیامبرش و مؤمنانِ شایسته، از ایشان بیزارند. برای حركت به شام، آماده و مهیّا شوید و به خواستِ خدا، دوشنبه در اردوگاهتان فراهم آیید».[2].
2694. تاریخ الطبری - به نقل از عبدالملك بن ابی حرّه -:آن گاه كه خوارج شوریدند و ابو موسی به مكّه گریخت و علی علیه السلام، ابن عبّاس را به بصره بازگرداند، در كوفه به خطابه برخاست و گفت:«سپاس خدای راست، هر چند روزگار، این فاجعه دشوار و حادثه بزرگ را پیش آورده است، و شهادت می دهم كه معبودی جز اللَّه نیست و محمد صلی الله علیه وآله پیامبر خداست.